Aslında bunu daha önce de yaşamıştım.
Ve nedense unutuvermişim böyle olduğunu, hayatın bu şekilde işlediğini.
Ne zaman ki ben bir şeye ölesiye ihtiyaç hissediyorum, ya da sahip olduğumu canım pahasına koruma iç güdüsüyle hareket etmeye başlıyorum, işte o zaman hayatımın dengesi bozuluyor, doğal olarak benim de.
Ama öyle bir an geliyor ki, ya elimdekileri kaybediyorum ve istediklerimi de elde edemiyorum, "Amaaaaannn, neyse ne, önceden de yoklardı, şimdi de yoklar. O zaman da hayat devam ediyordu, bundan sonra da eder herhal !..." diyor ve hayattan gelen herşeyi olduğu gibi kabul etmeye başlıyorum, işte o zaman kendiliğinden oluyor bazı şeyler, ve de kendi iradeleriyle gelmeye başlıyorlar bana..
Galiba formül de bu zaten, daha doğrusu eşitlik aslında bir eşitsizlik aynı zamanda.
Yani x' in hiçbir koşulda y' ye eşit olmadığı, ve x+y' nin de tanımsız olduğu bir durum söz konusu.
Bilmem anlatabildim mi...
dogamızda tutunmak var. sanırım bu ezelı yanlızlıgımızdan kaynaklanıyor. hep bır garantımız olsun ıstıyoruz. ama sanırım ögrenmemız gereken en önemlı sey tutunmamak.herseyı ve herkesı oldugu gıbı yerınde ve kendısı gıbı sevmek. ısın sırrı galıba bu.
YanıtlaSilgayet güzel anlatmışsın ve sanki benim bu yazıyı bugün okumam için çok da güzel bir zamanda yazmışsın ! çok beğendim...ellerine sağlık...
YanıtlaSil