Yazacak o kadar çok şey var ki, her gün yazarsam, yazmaya ara verdiğim dönemin acısını fazlasıyla çıkarırım tahmin ediyorum.
O yüzden artık başlamak lazım, ve yazmaya ara vermemek lazım, ne olursa olsun, mutlaka fırsat yaratmak lazım, tıpkı hayata ve eğlenceye ara vermemek gerektiği gibi...
Çok sık duyarım çevremdeki insanlardan " Bundan sonra yaşamın tadını daha çok çıkaracağım !" ya da " Artık hiçbir şeyi kafaya takmak yok !" gibisinden lafları, özellikle de başlarına gelen bir kayıp ya da üzüntü sonrasında. Ama aradan birkaç gün geçer ve sanki o laflar hiç söylenmemiş gibi eski yaşama yeniden geri dönülür.
Benim için de bu kaçması zor bir gerçeklik, hayatın içinde olan ve beni zaman zaman içine çekmeye çalışan. Hiç kapılmıyor muyum onun gücüne ve içine, tabi ki kapılıyorum. Tek fark, artık ne olduğunun ve nerede olup ne yaptığımın farkında olarak bunu yapıyorum ve iyice derinlere doğru gitmeye başladığımı farkettiğim anda atıveriyorum kendimi tekrar dışarı. Tabi öyle yapınca biraz sarsıcı oluyor ama, yine de bunu yapabildiğim için mutluyum.
Yeni bir başlangıç yaptım hayata. Ve gidebildiğim kadar da gideceğim.
Yol engebeli, hava şartları oldukça sert zaman zaman.
En zor olanı ise, bu yolda yalnız olmak.
Ama bu yalnızlık da bana ayrı bir huzur veriyor, ayrı bir güven....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder