"Ne anlatıyorsun yahu bana böyle ?"...
Bu cümle, son zamanlarda bana en çok ilham veren anlardan birine ait.
Olay şöyle gelişiyor, iki kişi bir ortamda oturmuş konuşuyorlar, ve içlerinden biri diğerine sevgilisi ile ilişkisinde son dönemde olanları anlatıyor, ve sevgilisinin kendisini birkaç gündür aramadığını, o aramadan kendisinin de onu asla aramayacağını falan anlatıyor.
Anlatan bizim yaşlarımızda bir kız, anlattığı da biraz daha yaşlıca bir kadın. Dinleyen kadın sonunda dayanamayarak kıza bakıyor ve son derece ciddi bir ifadeyle " Bitti mi ? " diye soruyor.
Kız afallamış bir şekilde " Evet, bitti. " dedikten sonra kadın kıza öyle bir cevap veriyor ki, bence hepimizin kulağına küpe olması gereken nitelikte :
"Kızım, kaç yaşına geldin, hala böyle "yok erkek arkadaşım beni bilmem kaç gündür aramadı, ve o aramadan ben de onu aramayacağım!" gibi saçma sapan şeylerle uğraşıyorsun, ilerle artık biraz, bırak bunları...Hatta mümkünse o adamdan bir an önce ayrıl, kendine uygun, enerjine yakın birini bul, ve bundan sonra bana da bunlarla gelme..."
Dün seyrettiğim bir filmde vardı. Bazen insanlar ne düşünüyorlarsa onu söylüyorlar, hiçbir şey saklamadan, "Dannnn !" diye akıllarından geçeni söyleyiveriyorlar, ve bu onlar için son derece normal çünkü başka türlü bir iletişim bilimiyorlar.
Özellikle şu son zamanlarda açıksözlü iletişimin gücüne daha da fazla inanmaya başladım. Belki etrafınızdaki insan sayısı biraz biraz azalıyor bu sebeple, ama zaten "mahallenin en sevilen delikanlısı" olmak gibi bir isteğim de hiçbir zaman olmadığı için, bunun bir zararı olduğunu da düşünmüyorum.
Sonuç olarak 35 yıldır hiç kullanmadığım, hiç mi hiç alışık olmadığım yepyeni bir iletişim türünü öğrenmeye ve öğrendiklerimi de uygulamaya çalışırken biraz stres olmak ve hatta arada bazı hatalar yapmak normal diye de düşünüyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder